ZESPÓŁ CIEŚNI NADGARSTKA

Zespół cieśni nadgarstka powstaje, gdy uciskany jest nerw pośrodkowy w miejscu jego przebiegu przez wąski kanał nadgarstka, utworzony przez kości i więzadło poprzeczne nadgarstka. Schorzenie objawia się poprzez ból, obrzęk, drętwienie ręki, a szczególnie trzech pierwszych palców, zaraz po przebudzeniu. Rozwój choroby prowadzi do osłabienia czucia i siły ręki, a nawet zaniku mięśni.

Zespół cieśni nadgarstka występuje po złamaniu ręki. Na tą przypadłość cierpią głównie kobiety po 50 i 60 roku życia, ale może wystąpić także u kobiet w ciąży lub u kobiet wykonujących pracę wymagającą nieustannych ruchów nadgarstka. Dolegliwości dotyczą na ogół ręki dominującej, występują bóle łokcia z zaburzeniem czucia palca małego i serdecznego oraz zaburzenie czynności ręki w postaci osłabienia chwytu, zaników mięśni kłębika oraz mięśni międzykostnych, co powoduje, że ręka zmienia swój kształt na „szponiasty”.

W celu rozpoznania wskazane jest badanie elektromiografia (EMG).

Leczenie zachowawcze bardzo rzadko przynosi trwałą poprawę. W większości przypadków tylko leczenie operacyjne pozwala odwrócić w całości lub częściowo utraconą funkcję ręki. Po każdym zabiegu należy przeprowadzić rehabilitację pozabiegowa.

W celu obiektywnej oceny wskazana jest kontrola EMG po ok. 4 miesiącach.

PRZYKURCZ DUPUYTRENA

Przykurcz Dupuytrena: charakteryzuje się bliznowaceniem rozcięgna dłoniowego z następczym przykurczeniem zgięciowym palców.

Przyczyna choroby Dupuytrena nie jest do końca poznana. Przyjmuje się, że przyczyną mogą być:
• uwarunkowania genetyczne, które spotyka się nawet u 60% chorych z przykurczem,
• współistnienie przykurczu z chorobami nerwu łokciowego,
• schorzeniami w układzie nerwowym oraz zmianami chorobowymi w korzeniach nerwowych splotu ramiennego,
• powtarzające się urazy i przeciążenia tkanek miękkich, związane z pracą zawodową, które mogą powodować drobne, krwawe wylewy do rozcięgna i być początkiem procesu włóknienia.

Leczenie przykurczu Dupuytrena uwzględnia głównie zabieg operacyjny, który umożliwia powrót chorej dłoni do całkowitej sprawności lub przynajmniej zmniejszenie przykurczu. Jednak dopóki nie dojdzie do powstania przykurczów i upośledzenia funkcji kończyny, wskazanie do operacji jest względne. Operacja polega na chirurgicznym wycięciu lub przecięciu przerośniętych pasm, które powodują przykurcze w palcach. Rana jest zaszywana i zabezpieczana opatrunkiem, a w razie potrzeby na rękę zakłada się szynę gipsową na czas gojenia.

Po zabiegu wskazana jest rehabilitacja pozabiegowa.

PLASTYKA PALUCHÓW KOŚCI

 Plastyka paluchów kości: paluch koślawy inaczej zwany halluksem jest zmianą deformacyjną w obrębie I promienia stopy o niejednoznacznej etiologii oraz wielu przyczynach.

W przypadku znacznego nasilenia deformacji najskuteczniejszą formą leczenia jest zabieg operacyjny. Operacyjna korekcja polega na przywróceniu prawidłowego ustawienia pomiędzy paliczkiem a I kością śródstopia poprzez resekcje egzostozy – tzw. kostki dodatkowej I kości śródstopia.

Podstawowym zabiegiem wykonywanym u pacjentów cierpiących na halluxy jest plastyka tkanek miękkich. W trakcie zabiegu wykonuje się cięcie o długości około 5 cm na brzegu wewnętrznym stopy. W trakcie operacji przecinane jest więzadło poprzeczne śródstopia i torebka stawowa, co umożliwia powrót przemieszczonym trzeszczkom na swoje miejsce pod głową I kości śródstopia. Kolejnym etapem zabiegu jest usunięcie nadmiaru przerośniętej tkanki kostnej od wewnętrznej strony głowy I kości śródstopia oraz część torebki stawowej. W skutek zabiegu możliwe jest uzyskanie pełnej korekty halluxów, w przypadku patologii w nie zaawansowanym stanie. Gdy deformacja jest zaawansowana, wykonywane są zabiegi bezpośrednio na tkance kostnej, uzupełniane plastyką tkanek miękkich.

Po zabiegu wskazana jest rehabilitacja pozabiegowa.